Golden retriever

Podobnie jednak jak w przypadku labradorów występują duże różnice między liniami hodowlanymi i oczywiście każdy pies jest zawsze indywidualną jednostką, która jest nie tylko uwarunkowana genetycznie, ale zawsze też silnie kształtowana przez swoje doświadczenia.

Golden retrievery są nadal używane jako psy myśliwskie i aportujące, ale coraz częściej również jako psy rodzinne i do towarzystwa. Jednak są one także doskonałymi sportowcami, przewodnikami, terapeutami i ratownikami, a ze względu na swój dobry węch są nawet wykorzystywane jako psy do wykrywania narkotyków.

Znaczące różnice w charakterze w zależności od linii hodowlanej

Istnieją duże różnice w zakresie hodowli golden retrieverów, wyróżniamy dwie bardzo różne linie hodowlane. Różnice dotyczą temperamentu, atletyzmu, ale także przyjazności i chęci do pracy. Potrzeby i cechy poszczególnych goldenów mogą się więc bardzo różnić. 

Powstały następujące linie hodowlane, które mogą się od siebie znacznie różnić:

1. Linia pracująca (Field Trial)
   Psy są lżejsze, bardziej atletyczne i długonogie. Chcą uszczęśliwić swojego człowieka i dla niego pracować. Są one zazwyczaj bardzo dobrze przystosowane do polowań. Niektóre goldeny z tej linii są bardziej skupione na swoich właścicielach i mogą rozwijać instynkt stróża. Jednocześnie są bardziej temperamentne, ale czasami niestety również bardziej nerwowe.

2. Linia wystawowa
   Goldeny z linii wystawowej są masywniejszej budowy, krótkonożne, a ich hodowla skupia się na wyglądzie. Są mniej wysportowane, czasem wręcz kanapowe, przeważnie mniej chętne do pracy. Są wśród nich psy uparte i wręcz leniwe, ale bywają wśród nich także dobre psy pracujące.
   
   
3. Typ Dual Purpose
   Te goldeny są hodowane zarówno ze względu na cechy użytkowe jak i wygląd. W związku z tym psy mogą być mieszanką powyższych cech lub mogą skłaniać się bardziej ku jednej lub drugiej linii.

Dlatego też, w zależności od tego, na co kładziony jest nacisk w hodowli, charakter goldena może wahać się od przyjaznego, wygodnego i upartego do wysportowanego, inteligentnego i czujnego. Przedstawiciele linii wystawowej mają tendencję do stoickiego spokoju, wielkiej życzliwości, ale także pewnej powolności, jeśli chodzi o wykonywanie zadań. Inteligencję, radość z pracy i atletyzm można łatwiej znaleźć w linii roboczej, która jednak jest mniej zrelaksowana i nie zawsze tak przyjazna dla wszystkich innych żywych stworzeń.

W rzadkich przypadkach zdarzają się u golden retrieverów nawet skłonności do zachowań agresywnych, które niestety, jak wynika z badań, są uwarunkowane genetycznie. Z pewnością rolę odgrywa tu popularność rasy i związane z nią pseudohodowle.

Jednak prawie wszystkie retrievery, a więc także golden retrievery, mają trzy cechy wspólne:

1. Wielka miłość do jedzenia, a wraz z nią, niestety, skłonność do otyłości, której właściciele powinni przeciwdziałać.
2. Wielka fascynacja wodą, którą właściciel goldena powinien wspierać.
3. Pasja aportowania drzemie w goldenach praktycznie od urodzenia.

Dieta golden retrievera - jak wszystkich żywych stworzeń - ma bardzo duży wpływ na jego zdrowie. Zadbaj o to, aby dieta twojego psa była zbilansowana i naturalna, biorąc pod uwagę jego wiek, wagę i indywidualną kondycję.

Wiadomo, że większość golden retrieverów jest żarłoczna. Do właściciela należy odpowiedzialne dbanie o to, aby jego pies utrzymywał zdrową wagę, spożywając przy tym wszystkie niezbędne składniki odżywcze w optymalnych ilościach i rodzajach.

Ilość przyjmowanej energii nie powinna przekraczać zapotrzebowania energetycznego psa.

Nadwaga może prowadzić do wcześniejszej śmierci

Wieloletnie badania przeprowadzone wśród labradorów (które również należą do grupy retrieverów) wykazały, że psy z nadwagą mogą żyć nawet do 20% krócej. I oczywiście stawy, które i tak są często podatne na uszkodzenia, cierpią dodatkowo z powodu nadwagi. Dlatego też ilość karmy i sposób żywienia powinien być dostosowany do wielkości psa i stopnia aktywności fizycznej.

Historia

Jak w przypadku większości ras psów, istnieje wiele opowieści i teorii na temat pochodzenia golden retrievera, które są trudne do sprawdzenia pod kątem ich prawdziwości. Ale najbardziej prawdopodobna teoria sięga czasów Krzysztofa Kolumba, kiedy to ok. roku 1500 Brytyjczycy podróżowali po wschodnim wybrzeżu Nowej Fundlandii w pobliżu St. John's w celach handlowych i zaczęli się tam osiedlać. Przypuszczalnie to Anglicy przywieźli ze sobą na Nową Fundlandię wiele różnych ras psów, takich jak psy wodne, bloodhoundy, psy pasterskie i spaniele, które następnie dały początek nowej rasie psów, która mogła najlepiej sprawdzić się na Nowej Fundlandii.

Ci sami przodkowie u wszystkich retrieverów i psów górskich

To właśnie od tych psów z Nowej Fundlandii wywodzi się nie tylko golden retriever jako współczesna rasa, ale także wszystkie inne retrievery lub uznane aportery:

• flat-coated retriever
• Chesapeake Bay retriever
• labrador retriever
• curly-coated retriever 
• retriever z Nowej Szkocji
• i właśnie golden retriever

Od tych przodków wywodzą się także nowofundlandy i landseery, które z kolei należą do psów górskich.

Już wtedy psy te posiadały cechy tak popularnego obecnie golden retrievera, miały bowiem bardzo zrównoważony i łagodny charakter, silne zamiłowanie do wody i do aportowania, były doskonałymi tropicielami i były średniej, a więc jeszcze poręcznej wielkości.

Psy św. Jana jako przodkowie retrieverów

Wszystkie retrievery mają wspólnych przodków: psy św. Jana, mniejszy wariant psów nowofundlandzkich, pochodzące ze wschodniego wybrzeża Kanady, z obszaru, który obecnie nazywa się Nowa Fundlandia i Labrador. Psy te, które uwielbiały pływać, pomagały rybakom w ich pracy od początku XXVII wieku, odzyskując liny i sieci i przynosząc ryby, które wypadły z sieci rybackich. Prawdopodobnie pies ten już wtedy był coraz częściej wykorzystywany również do polowań na ptactwo wodne i był doskonałym aporterem i psem wodnym. Psy te miały krótki, wodoodporny włos przystosowany do lodowatych wód północnego Atlantyku.

Odkrycie zalet psów św. Jana i „reimport” do Anglii

Cztery z dzisiejszych ras retrieverów zostały jednak wyhodowane dopiero w XIX wieku w Anglii. Na początku XIX wieku kwitł handel między Anglią a Nową Fundlandią, a angielski pułkownik o nazwisku Peter Hawker często podróżował po Nowej Fundlandii swoim szkunerem i donosił o dwóch typach psów: dużych „nowofundlandach” i mniejszych „psach św. Jana”, które opisał bardziej szczegółowo w książce w 1814 roku. Pułkownik Peter Hawker docenił zdolności tych psów, które radośnie aportowały nie uszkadzając zdobyczy, czyli miały tzw. „miękki pysk” i sprowadził kilka psów św. Jana do Anglii.

Wysokie podatki od psów w Kanadzie - mniej psów św. Jana

W XIX wieku, szczególnie wysokie podatki od psów w Kanadzie doprowadziły do ograniczeń w ich hodowli. Angielskie przepisy dotyczące kwarantanny uniemożliwiły dalszy import psów do Anglii, tak że dzisiejsza rasa golden retriever rozwinęła się w Anglii, chociaż pierwotne psy pochodziły z Kanady. Cztery z sześciu dzisiejszych ras retrieverów zostały zdefiniowane i ustandaryzowane przez tych brytyjskich hodowców wywodzących się zwykle z ziemiaństwa.

Lord Tweedmouth jako praojciec golden retrieverów

W przypadku golden retrievera początki hodowli są bardzo dobrze udokumentowane, ponieważ w dobrym stanie zachowały się starannie prowadzone księgi hodowlane największego i pierwszego hodowcy golden retrievera. Zostałe one ponownie odnalezione w 1953 roku na strychu jego prabratanka. Tym pierwszym hodowcą był Sir Dudley Coutts Marjoribanks, późniejszy Lord Tweedmouth (29.12.1820-04.03.1874).

Był on bardzo zamożnym brytyjskim politykiem i zapalonym hodowcą psów, uważanym za założyciela rasy golden retriever. W 1864 r. kupił żółtego samca z miotu Wavy Coated Retrieverów i nazwał go Nous. Lord Tweedmouth nabył tego psa od szewca z Brighton, który podobno dostał go od leśniczego, który w ten sposób uregulował swoje długi. Nous był jedynym żółtym szczeniakiem wśród czarnego rodzeństwa. W 1868 roku Lord Tweedmouth skrzyżował tego samca ze swoją suczką Tweed Water Spaniela o imieniu Bell, która miała gęsto kręcone jasnobrązowe umaszczenie.

Na szczęście lord miał słabość do żółtych psów

W latach 50-tych XIX wieku w Anglii w modzie były czarne psy myśliwskie i aportujące, ale Lord Tweedmouth miał słabość do żółtych psów. Istniały już żółte psy św. Jana, ale były one oparte na genie recesywnym i były bardzo rzadkie. W latach 1868-1890 Lord Tweedmouth planowo krzyżował inne rasy psów: 1-2 labradory, czerwonego setera irlandzkiego, beżowego bloodhounda i inne Wavy Coat Retrievery. Do 1913 roku psy te nazywano golden Flat-Coated Retriever, potem golden lub yellow (żółty) retriever, a od 1920 roku do dziś golden retriever.

Czasami nazywano tę rasę również rosyjskim retrieverem lub rosyjskim retrieverem i tropicielem, ale jest to prawdopodobnie błędne określenie, oparte na legendzie, zgodnie z którą rosyjskie psy pasterskie z wędrownego cyrku miały zostać wykorzystane w hodowli. Nie ma jednak na to żadnych dowodów, a owczarki i retrievery mają bardzo mało podobieństw.

Pierwsze golden retrievery - jakie rasy psów tkwią w goldenach?

Według ksiąg hodowlanych Lord Tweedmouth skrzyżował następujące rasy psów, aby otrzymać golden retrievera:

• Wavy Coated Retriever
• pies św. Jana
• Tweed Water Spaniel
• labrador retriever
• czerwony seter irlandzki
• beżowy bloodhound

Skąd pochodzi nazwa golden retriever?

Golden retriever został wyhodowany jako pies myśliwski do aportowania postrzelonej zwierzyny na wodzie (kaczki) i na lądzie (bażanty i zające). Słowo „retriever” pochodzi z języka angielskiego i w luźnym tłumaczeniu oznacza aporter. „Golden” odnosi się oczywiście do jego lśniącej złotej sierści.